In 2013 hield de koning zijn eerste troonrede. Hij sprak enthousiast over de participatiesamenleving. Dat is een samenleving waarin iedereen die dat kan, verantwoordelijkheid neemt voor, en actief bijdraagt aan zijn of haar eigen leven en omgeving. Dat idee wordt onder meer uitgewerkt in het ‘uitdaagrecht’. Dat wil zeggen dat burgers het recht krijgen om taken die de overheid nu doet, over te nemen.
In Den Haag denkt men erover om dat recht vast te leggen in een wet. Hoe dat moet weet men nog niet. Dus er wordt vooral over gepraat. Intussen brengen de dorpsgemeenschappen in Peel en Maas de participatiesamenleving al meer dan twintig jaar in praktijk. Ze praten niet over participatie, maar ze doen participatie. Of beter gezegd, ze doen aan zelfsturing. Dat gaat nog een stap verder dan participatie. Het woord participatie wordt vooral gebruikt als burgers meedoen met taken die uitgevoerd worden onder de uiteindelijke verantwoordelijkheid van de overheid.
Zelfsturing wil zeggen dat de dorpsgemeenschappen taken oppakken die van het dorp zelf zijn. De overheid mag daarbij desgevraagd helpen, maar verantwoordelijkheid en eigenaarschap berusten bij de gemeenschap. Een treffend voorbeeld van zelfsturing is Hulp bij het Huishouden. Dorpen maken van deze hulp een dorpsvoorziening: de dorpsgemeenschappen organiseren zelf de hulp die mensen in het dorp nodig hebben om zelfstandig te kunnen blijven wonen.
Peel en Maas loopt hiermee ver voorop in Nederland. De minister van zorg vindt het geweldig. Maar het kabinet is nog niet bereid de stap te zetten die bij deze loftuiting hoort, namelijk de wet zo aanpassen dat gemeenschappen niet met wettelijke belemmeringen en extra kosten geconfronteerd worden als ze de verantwoordelijkheid voor de eigen gemeenschap zelf ter hand nemen.
Vanuit Peel en Maas moeten we bij de Tweede Kamer erop blijven aandringen dat dergelijke wettelijke belemmeringen voor zelfsturing worden opgeruimd.
Annigje Primowees, Frits Berben, Raf Janssen,
Raadsleden
Geef een reactie