Ja, er is woningnood in Nederland en ook in Peel en Maas. In de steden is dit al jaren duidelijk: beleggers kopen grote hoeveelheden panden op en verhuren die tegen woekerprijzen. Tegelijkertijd wordt het de Corporaties door de verhuurdersheffing, oorspronkelijk een tijdelijke maatregel, onmogelijk gemaakt om sociale huurwoningen of woningen met een middenhuur te bouwen. Die praktijken zijn mogelijk gemaakt door partijen die in een ongebreidelde markt geloven. De markt zou immers alles oplossen.

Intussen is gebleken, dat de markt dat dus niet doet, zeker niet voor mensen met een normaal of lager inkomen. Die laat de markt stikken, want daar is geen winst te behalen. Zo is het ook in Peel en Maas. De ‘markt’ wil heel graag bouwen, maar alleen als dat winst oplevert en dat is niet het geval bij bouwen voor mensen met een lager inkomen.

In een onlangs gehouden raadsvergadering werd gesproken over de regionale woonvisie. De VVD stelde voor om eens te onderzoeken in hoeverre statushouders onze ‘eigen’ inwoners verdringen bij het vinden van een betaalbare woning door de zogenaamde voorkeursregel.

Dat schoot onze fractie in het verkeerde keelgat. Sociale woningbouw is geen markt; mensen zijn min of meer veroordeeld tot sociale huurwoningen en statushouders al helemaal. Elke gemeente dient een aantal statushouders te huisvesten, linksom of rechtsom. En juist statushouders wachten doorgaans al jaren op een woning in de asielzoekerscentra.

Net als overigens mensen in en om Peel en Maas. De VVD zet hier de zwakste groepen tegen elkaar op en leunt dan glimlachend achterover: alweer een paar ontevreden stemmers erbij, afgesnoept van de PVV en FvD. Natuurlijk weet de VVD wel wat de echte oplossing is: grond ter beschikking stellen tegen betaalbare prijzen en de corporaties helpen om te bouwen, bouwen en nog eens bouwen. Dat is een echte oplossing. Verdeeldheid zaaien is dat niet.

Raf Janssen, Frits Berben, Annigje Primowees,
raadsleden PvdA/GroenLinks